1989 Yılı civarı, önceki ya da sonraki yıl da olabilir
Heybeliada'da, ada içinde adadayız. Derslerden, etüd zamanından ve zorunlu spor saatleri gibi etkinliklerden arta kalan boş zamanlarda canlar sıkılıyor; ergenlik yaşlarının etkisiyle de enerji had safhada... Bu can sıkıntısını el şakaları ile giderenler olsa da, sıkıntımı giderecek başka eğlencelikler arayışındayım... Örneğin lakap takmak yaygın bir eğlence aracı... Okulda herkesin, tüm öğrencilerin ve subayların istinasız lakabı, fazla göze batanların ise birsürü lakabı var. Ne yaparsanız yapın, lakap takılmasından kimsenin kurtuluşu yok.. Bu lakaplar bazen zekice tespitler içeriyor, bazen de çok acımasızca ve dalga geçilen kişinin kusuru, bedeni ya da kişisel farklılığı ile ilgili olabiliyor. Subayların lakabı ortada pek dillendirilmezdi ama bir şekilde muhakkak haberleri olurdu...
Misal benim ayakların büyüklüğü ve vücudumun orantısızlığı sağolsun "palet", "L", UFO (aklınıza hemen "unidentifed flying object" gelmesin, burdaki manası "unidentifed floating object") gibi lakaplar; ve spastik, soyut, abstract gibi başka başka lakaplar aklıma takılanlar. En gururla taşıdığım lakap tahmin edersiniz ki "soyut" ve İngilizcesi "abstract" oldu. Bir nevi hediye gibi! Diyelim ki beni aşağılamak için birisi "soyut" diyor, ben gururdan bişey yapamaz haldeyim, daha ne isterim ki...
Olay kahramanlarından birisi, hala subay olduğu için ismini zikretmenin nazik olmayacağı bir arkadaşım. Kendisiyle, okulda uzaylı olarak işaretlenmemize sebep olan konular ortak ilgi alanımız... Misal bilgisayar labarotuvarındaki eski, kullanılmayan alet edevatlar ikimiz için paha biçilemeyen antik bir müze değerinde. Veri kaydetme amaçlı kullanılan delikli kartlar, 8 inchlik disketler ve türlü türlü değişik, keşfedilmeyi, kurcalanılmayı hakeden bir define sandığı...
Arkadaşım hem yazılım ile ilgileniyor, hem de gizli kalmış bir elektronik dehası... Hobi amaçlı bir FM radyo vericisi fikri ortaya çıkıyor. Bu arkadaş tahmin edersiniz, biraz değişik bir insan, FORTRAN'ı sağolsun ilk kendisi sayesinde öğrenmiştim. Zeka fazla gelmiş, gözler pırıl pırıl... Gözlerine baksanız nerdeyse bakarak eşyaları yerinden kaldıracak zannedersiniz o derece yani...
Neyse, gerekli teçzihat sağdan soldan bulunuyor ve ilk FM vericisi hazır. Akşam yatakhanede büyük bir heyecanla ilk deneyler yapılıyor. Yatakhane koğuşundaki bir radyo, FM vericimizin frekansına ayarlanıyor ve mikrofonun başına arkadaşım geçip yan odadan test yayınına başlıyor. Eğlenceli şeyler anlatıyor, çocuklar gibi şeniz hatta teknik olarak hala çocuk yaşındayız... Arkadaşım laf arasında "Frankie, Frankie sesimi duyuyor musun?" diyor...
Gözümde Süha Yüzbaşı canlanıyor hemen... Kendisi bölük komutanı, diğer deyişle "sınıf subayı".. Özetle sayıca ikiyüzden fazla askeri öğrenciden sorumlu, şekil verici diyeyim. Mizacı ve yüz hatları biraz sert, lakabı da ordan geliyor. Ama hakkını yememek lazım, sahip olduğu otoriteye ve tüm hormonları dengesiz ikiyüzden fazla tazmanya canavarına rağmen kimseye fiske vurduğuna, küfür ettiğine tanık olmuşluğum yok. Sadece bir kere bir öğrencinin elinden eldivenini alıp, ortaçağ filmlerinde gördüğümüz düello sahnelerinin öncesindeki gibi, eldivenin parmak ucuyla, disiplinsizliği yapan kişinin yanağına dokunduğunu hatırlıyorum... Fiske vurmadan kontrol edebilmeyi başarırdı ve genel olarak herkesten sevgi ve saygı görürdü, biraz da tırsılırdı... Dili haylice sivriydi ve hata gördü mü bitmek tükenmek bilmeyen ceza talimleri ile "eğitir", siz orda son nefesi verme aşamasındayken dahi yüzündeki ifade değişmezdi. Tabii o zamanlar henüz Etienne De La Boetie'den haberdar olmadığım için bu tavrı kısmen hoşuma dahi giderdi... İlginç adamdı Süha Yüzbaşı... Örneğin bir arkadaşımız yatakhane banyolarındaki su borusu yardımıyla barfiks çekerek boruyu kırmıştı. Aynı gün ikiyüz öğrenciyi toplayıp hazırola geçirdi; herkes bağıracak çağıracak zannederken, son derece ciddi bir ses tonuyla "Size bir yalak yaptıracağım; hem yıkanın, hem debreşin!" dedi. Başka bir günde, nöbetçi subay görevini yerne getirirken Deniz Kuvvetleri Komutanı denetlemeye gelmeden önce tertemiz yapılan yemekhanede, önce tahta tokmağı eline aldı... Sessizliği sağlamak için tokmakla masaya vurdu ve 800 civarı öğrencinin kendisine pür dikkat kesilmesini sağladıktan sonra mikrofon vasıtasıyla "Masalardaki çiçekler süstür, yemeyiniz!" dedi.
İşte elektronik çılgını arkadaşımın FM vericiden "Frankie, Frankie sesimi duyuyor musun?" diyerek ulaşmaya çalıştığı zat-ı muhterem böyle bir insandı. Süha Yüzbaşı odasından çıktı ve "Yine ne var oğlum, yine ne var?" dedi. Arkadaşım ile hem gülerek, hem şaşkınlıkla hem korkuyla birbirimize baktık. İleri zekalı arkadaşım, radyo vericisine bir filtre takmamış. Yani bizim küçük verici tüm FM bandına yayın yapıyor, Süha Yüzbaşı da odasında radyo dinleyerek birşeyler okuyor.... Hemen toparlanıp Süha Yüzbaşı'nın yanına gittik, istifini hiç bozmadı, lakap meselesine de takılmadı, ne halt karıştırdığımızı merak etti anlattık, ceza da vermedi...
1 Şubat 1980 Cuma
Compit kopyayı yer mi?
1987 yılı olsa gerek
Lise 1. sınıfta, bilgisayar programcılığı dersimiz var, BASIC öğreniyoruz... Dersimize aynı zamanda bize matematik dersi de veren, lakabı "Compit" olan Rıfat Binbaşı giriyor... Rıfat Binbaşı, lakabını her harfine kadar hakeden, değişik bir insan. Misal ders anlatırken iki elinde iki ayrı tebeşir, aynı anda iki eliyle iki farklı formülün birini tahtanın soluna, diğerini sağına yazarken, bir yandan da ders anlatabiliyor. Kendisi bir matematik hayranı, ders kaynatmak isteyen haylazlardan birisi çözümü çok zor bir soruyu önceden araştırıp ders sırasında sordu mu, çözene kadar herşeyi unutup çözüme dalar gider... Ama gürültüyü farkederse de, kim gürültü çıkartıyorsa, sıranın altına girmiş bile olsa tebeşir ya da silgi, o kişiyi eğik atışla da olsa bulur. Kaçış mümkün değil. Normalde eğlenceli, ama aptallığa ve aşırı haylazlığa kesinlikle tahammülü yok ve sinirlenince sağı solu belli değil, kızdırıldıysa oradan mümkünse kendini farkettirmeden kaçmak lazım... Değişik insanların da değişik takıntıları oluyor. Hergün, dersliklere çıkarken kimbilir neler düşünüyor, hangi problemle uğraşıyor olmalı ki, haylazlar tarafından saygıyla karışık bir merakla gözlendiğinin farkında bile değil: Rıfat Binbaşı'nın bir alışkanlığı var... Merdivenlerden yukarı tırmanırken, sağ eli ile anahtarını trabzanın parmaklıklarına teker teker değdirerek çıkıyor ve adım gibi eminim ki o seslerin ritmi hoşuna gidiyor : "Tık, tık, tık, tık, tık, tık....". Bu gözlemi yapan cin fikirli arkadaşımız, hocamız gelmeden az önce ortada bir yerdeki tek parmaklığı söküyor, bütün haylazlar gizlenerek neler olacağını seyre koyuluyor: "Tık, tık, tık, sessizlik, tık, tık.". Rıfat Binbaşı'nın suratı değişiyor, geri geri merdivenlerden aşağı iniyor: "Tık, tık, sessizlik, tık". Sonra hocamız büyük bir hışımla ve öfkeyle yakaladığı ilk kişiyi fırçalıyor, geri kalan hepimiz çil yavrusu gibi dağılıp kıs kıs gülüyoruz...
Olayların akışının beni çok sevdiğim hocamla karşı karşıya getirebileceğini hayatta düşünemezdim. Tüm boş zamanlarımı zaten okulun bilgisayar laboratuvarında geçirdiğim için, dersle ilgili bir kaygım yok, muhtemelen de karnemdeki en yüksek not olacak, diğer bütün derslerden gayet güzel kalacağım. Kısım arkadaşlarımın çoğunluğunun ise; programcılık ile arası iyi değil, soran olursa elden geldiğince yardım ediyorum.
Sınav zamanı geldi, gözetmen subay ise benim tanıdığım en nezaketli insanlardan, edebiyat öğretmenimiz Rüstem Üsteğmen. Sınav sırasında, Rüstem Üsteğmen, "ben çocuklarıma sonuna kadar güveniyorum, arkama bile bakmam" diyerek dışarı çıktı. Çıktı ama, olanlar oldu. O sırada herşey kendiliğinden gelişti, arkadaşlarımdan birisi önümdeki kağıdı kaptı. Ben "dur yapma, programcılıkta kopya çekebilmek için bile temellerini biliyor olman lazım!" dedim kısık sesle ama kendimi dinletemedim. Benim kağıt neredeyse tüm kısımı dolaştı. Ama ben gittikçe terleyerek "durun" demeye devam ettim. Çünkü satır numaraları olarak kendime asal sayıları seçmiştim ve değişken isimleri olarak da "x", "y" gibi çok kullanılan tercihler değil, uyduruyorum "Polaris", "Zenith" gibi otuz kişinin birden aynı anda aklına gelemeyecek tercihler yapmıştım. Dolayısıyla satır numaraları ve değişken adları kombinasyonunun tesadüfen iki kişide bile aynı olması imkansız. Sınav bitti, cevap kağıtları toplandı, ben de bittim.
Rıfat Binbaşı beni yanına çağırttı, ve haliyle kükredi. "Bütün bunlar senin başının altından çıktı değil mi? Bir de dalga geçmişsin, o satır numaraları, o değişken isimleri ne öyle?" Bir suçumun olmadığını anlatmaya çalıştım, hocamın beni zorlamasına rağmen kağıdı ilk kimin aldığını söylemedim. Sonuç, herkes geçti, hocam beni bıraktı.
Lise 1. sınıfta, bilgisayar programcılığı dersimiz var, BASIC öğreniyoruz... Dersimize aynı zamanda bize matematik dersi de veren, lakabı "Compit" olan Rıfat Binbaşı giriyor... Rıfat Binbaşı, lakabını her harfine kadar hakeden, değişik bir insan. Misal ders anlatırken iki elinde iki ayrı tebeşir, aynı anda iki eliyle iki farklı formülün birini tahtanın soluna, diğerini sağına yazarken, bir yandan da ders anlatabiliyor. Kendisi bir matematik hayranı, ders kaynatmak isteyen haylazlardan birisi çözümü çok zor bir soruyu önceden araştırıp ders sırasında sordu mu, çözene kadar herşeyi unutup çözüme dalar gider... Ama gürültüyü farkederse de, kim gürültü çıkartıyorsa, sıranın altına girmiş bile olsa tebeşir ya da silgi, o kişiyi eğik atışla da olsa bulur. Kaçış mümkün değil. Normalde eğlenceli, ama aptallığa ve aşırı haylazlığa kesinlikle tahammülü yok ve sinirlenince sağı solu belli değil, kızdırıldıysa oradan mümkünse kendini farkettirmeden kaçmak lazım... Değişik insanların da değişik takıntıları oluyor. Hergün, dersliklere çıkarken kimbilir neler düşünüyor, hangi problemle uğraşıyor olmalı ki, haylazlar tarafından saygıyla karışık bir merakla gözlendiğinin farkında bile değil: Rıfat Binbaşı'nın bir alışkanlığı var... Merdivenlerden yukarı tırmanırken, sağ eli ile anahtarını trabzanın parmaklıklarına teker teker değdirerek çıkıyor ve adım gibi eminim ki o seslerin ritmi hoşuna gidiyor : "Tık, tık, tık, tık, tık, tık....". Bu gözlemi yapan cin fikirli arkadaşımız, hocamız gelmeden az önce ortada bir yerdeki tek parmaklığı söküyor, bütün haylazlar gizlenerek neler olacağını seyre koyuluyor: "Tık, tık, tık, sessizlik, tık, tık.". Rıfat Binbaşı'nın suratı değişiyor, geri geri merdivenlerden aşağı iniyor: "Tık, tık, sessizlik, tık". Sonra hocamız büyük bir hışımla ve öfkeyle yakaladığı ilk kişiyi fırçalıyor, geri kalan hepimiz çil yavrusu gibi dağılıp kıs kıs gülüyoruz...
Olayların akışının beni çok sevdiğim hocamla karşı karşıya getirebileceğini hayatta düşünemezdim. Tüm boş zamanlarımı zaten okulun bilgisayar laboratuvarında geçirdiğim için, dersle ilgili bir kaygım yok, muhtemelen de karnemdeki en yüksek not olacak, diğer bütün derslerden gayet güzel kalacağım. Kısım arkadaşlarımın çoğunluğunun ise; programcılık ile arası iyi değil, soran olursa elden geldiğince yardım ediyorum.
Sınav zamanı geldi, gözetmen subay ise benim tanıdığım en nezaketli insanlardan, edebiyat öğretmenimiz Rüstem Üsteğmen. Sınav sırasında, Rüstem Üsteğmen, "ben çocuklarıma sonuna kadar güveniyorum, arkama bile bakmam" diyerek dışarı çıktı. Çıktı ama, olanlar oldu. O sırada herşey kendiliğinden gelişti, arkadaşlarımdan birisi önümdeki kağıdı kaptı. Ben "dur yapma, programcılıkta kopya çekebilmek için bile temellerini biliyor olman lazım!" dedim kısık sesle ama kendimi dinletemedim. Benim kağıt neredeyse tüm kısımı dolaştı. Ama ben gittikçe terleyerek "durun" demeye devam ettim. Çünkü satır numaraları olarak kendime asal sayıları seçmiştim ve değişken isimleri olarak da "x", "y" gibi çok kullanılan tercihler değil, uyduruyorum "Polaris", "Zenith" gibi otuz kişinin birden aynı anda aklına gelemeyecek tercihler yapmıştım. Dolayısıyla satır numaraları ve değişken adları kombinasyonunun tesadüfen iki kişide bile aynı olması imkansız. Sınav bitti, cevap kağıtları toplandı, ben de bittim.
Rıfat Binbaşı beni yanına çağırttı, ve haliyle kükredi. "Bütün bunlar senin başının altından çıktı değil mi? Bir de dalga geçmişsin, o satır numaraları, o değişken isimleri ne öyle?" Bir suçumun olmadığını anlatmaya çalıştım, hocamın beni zorlamasına rağmen kağıdı ilk kimin aldığını söylemedim. Sonuç, herkes geçti, hocam beni bıraktı.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)