1990'ların başları...
Beşiktaş'ta evden çıktım, Şair Nedim Caddesi'nde Taksim dolmuşlarına doğru yürürken bugüne kadarki uzaktan da olsa tanıdığım, adını ne yazık ki hatırlamadığım en sevimli deliyi gördüm bir kez daha. Delimiz, Beşiktaş Çarşı esnafının göz bebeği, sevdiği, koruduğu ve kolladığı kendi halinde ve kimseye hiçbir zararı olmayan bir insandı, kendini otomobil zannederdi... Esnaf karnını doyurur, kötü davranmadığı gibi aksine üstüne titrerdi... Bir süre sonra esnaf eline bir direksiyon tutuşturmuş, üstüne de havalı bir korna koymuş. Çarşı'da delinin gelen geçeni korna ile şaşırtması ve bazen yürüyenlerin dalgınlığı ile hafif korkmasından eğleniyorlar, canlar sıkılmıyor, tebessüm her daima yüzlerde...
İşte o gün, delimiz Beşiktaş'ı bilenler bilir, tek şeritli caddemizde yolun ortasında durmuş, arkada bayağı bir trafik birikmiş. Bir curcuna... Arabasının kornasına basanlar, yüksek sesle söylenenler ve olan biteni gülerek izleyen esnaf ve Beşiktaşlılar... En öndeki otomobilin sürücüsü aşağı inmiş, sinirli ve öfkeli bir şekilde bağırıyor : "Deli misin be adam! Yürüsene, yolu kapatma". Gülümsüyorum... "Elinde direksiyon, yolun ortasında duran birine, 'deli misin?' diye sormak ancak bir akıllının yapacağı iştir elbette" diye düşünüyorum... O sırada delimiz "Gidemem, araba bozuldu" diyor. Sinirli sürücü daha da öfkelenerek delinin üstüne yürüyor, ya dövecek ya ite kaka yolu açacak. Tabii sürücü Beşiktaş esnafını tanımaz ki... Esnaf ile deli arasındaki sevgi bağını bilmez ki... Fiske vursa, kendisinin karşılaşacağı muamele doğru olmasa da, o caddeden hastanelik olmadan çıkamaz, gerçek bu ama farkında değil... İçimden "Ya bu tür durumlar niye hep beni bulur" diye hayıflanarak yanlarına gittim. Şöföre dedim ki, "Sen onun dilini bilmiyorsun, çekil kenara". Sinirli bir şekilde "ya nasıl konuşacaktım?" dedi. Delinin önüne geçtim ve "Çekici geldi" dedim. Deli elini belime doladı ve kornasını çalmaya başladı, Beşiktaş esnafının gülüşmeleri arasında bozulan arabayı yolun kenarına çektik...
